Armenië kondigde vandaag aan dat het de Palestijnse staat erkent. Daarmee is het het 9de land dat dat doet sinds 7 oktober en staat de teller op 147 bij de 193 landen in de VN.
Dat Armenië dat vandaag doet, heeft, denk ik, veel te maken met het herkennen van wanneer er een een volkerenmoord aan de gang is en de actieve steun van Israël aan Azerbeidzjan. Israël is de grootste wapenleverancier van Azerbeidzjan, de ‘aartsvijand’ van Armenië, dat nog maar in september 2023 Artsakh, het vroegere Nagorno-Karabach, binnenviel en er alle Armeniërs verdreef..
Het Azerbeidzjaanse ministerie van Defensie beweerde “lokale antiterroristische activiteiten” uit te voeren en noemde als voorwendsel voor het offensief landmijnen die door Armeniërs zouden zijn gelegd en waarbij twee Azerbeidzjaanse burgers en vier politieagenten om het leven kwamen. Het ministerie eiste de ontwapening en terugtrekking van alle etnisch Armeense soldaten, en de onvoorwaardelijke overgave en ontbinding van de Republiek Artsach, het vroegere Nagorno-Karabach..
De oorlog duurde één dag. Op 21 september werd een vredesverdrag ondertekend. In een televisietoespraak die avond zei president Aliyev dat “Karabach Azerbeidzjan is”, eraan toevoegend dat zijn “ijzeren vuist” het idee dat Karabach een aparte Armeense staat zou zijn naar de geschiedenis had verwezen.
Tienduizenden Armeniërs begonnen hun vlucht naar Armenië nadat Azerbeidzjan de grens had geopend. Het begin van een massale vlucht van etnisch Armeense burgers uit de regio, uit angst voor vervolging en etnische zuivering als ze bleven.Tegen het einde van de eerste dag zei de Armeense regering dat er 1.050 vluchtelingen in het land waren aangekomen.
De Armeense regering zei dat het aantal vluchtelingen uit Nagorno-Karabach op 3 oktober 100.617 had bereikt, bijna de gehele bevolking van Nagorno-Karabach. Een VN-rapport van begin oktober 2023 stelde dat er tussen de 50 en 1.000 etnische Armeniërs in Nagorno-Karabach waren achtergebleven.
Nadat alle Armeniërs waren verdreven, verklaarde Luis Moreno Ocampo, de nieuwe openbare aanklager van het Internationaal Strafhof (ICC) dat er volgens de artikelen van de Genocide Conventie genocide was gepleegd en hij beschuldigde Azerbeidzjan van het plegen van misdaden tegen de menselijkheid. Ocampo beschuldigde ook de Verenigde Staten en andere internationale bemiddelaars van het “opzettelijk negeren van het risico op genocide om te ontkomen aan de verplichting om genocide te voorkomen”.
Op 2 november 1914 sloot het Ottomaanse Rijk zich aan bij Duitsland in de Eerste Wereldoorlog. Het Midden-Oosten werd het toneel van de strijd van het Ottomaanse Rijk tegen voornamelijk de Britten en de Russen. De Armeniërs werden gezien als subversieve elementen (een vijfde colonne) die in de oorlog de kant van Rusland zouden kiezen. Om deze dreiging weg te nemen, besloot de Ottomaanse regering tot een grootschalige deportatie van Armeniërs.
Op 24 april 1915 arresteerde en executeerde de Turkse regering, het Committee of Union and Progress, enkele honderden Armeense intellectuelen. Daarna werden gewone Armeniërs uit hun huizen gezet en op dodenmarsen, zonder voedsel of water, door de Mesopotamische woestijn gestuurd.
Vaak werden de marcherende Armeniërs van hun kleren beroofd en moesten ze naakt in de brandende zon lopen tot ze dood neervielen. Mensen die stopten om te rusten werden ze doodgeschoten.
Tegelijkertijd werd een “Speciale Organisatie” opgericht, die op haar beurt “moordcommando’s” of “slachtbataljons” organiseerde om, zoals een officier het uitdrukte, “de liquidatie van de christelijke elementen” uit te voeren. Die commando’s bestonden vaak uit moordenaars en andere ex-gevangenen. Ze verdronken mensen in rivieren, gooiden ze van kliffen, kruisigden ze en verbrandden ze levend. In korte tijd lag het Turkse platteland bezaaid met Armeense lijken.
Regeringssquadrons ontvoerden tijdens deze “Turkificatie”-campagne ook kinderen, bekeerden hen tot de Islam en gaven hen aan Turkse families. Op sommige plaatsen verkrachtten ze vrouwen en dwongen ze zich aan te sluiten bij Turkse “harems” of als slaven te dienen. Moslimfamilies trokken in de huizen van gedeporteerde Armeniërs en namen hun bezittingen in beslag.
Hoewel de rapporten variëren, zijn de meeste bronnen het erover eens dat er ongeveer 2 miljoen Armeniërs in het Ottomaanse Rijk waren ten tijde van de massamoord. In 1922, toen de genocide voorbij was, waren er nog maar 388.000 Armeniërs over.
Een genocide raakt een volk diep. Het is het toppunt van geweld, een drastische poging om een volk te beroven van hun grondgebied, cultuur, taal, religie en uiteindelijk van hun bestaan. Een fundamentele vijandigheid gebaseerd op de afkeer van de ‘anderen’. Dat was het geval tijdens de Armeense genocide van het begin van de 20ste eeuw en van 2023 en dat is ook weer het geval bij de huidige genocie in Palestina.
De standpunten in dit artikel zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet een weergave zijn van de standpunten van Plutopia.be
