Tussen oktober 2015 en maart 2016 waren er in Jeruzalen en op de Westelijke Jordaanoever 211 steekpartijen of pogingen tot steekpartijen op Israëli’s door Palestijnen. Het was wat de Israëli’s de “Intifada van de Individuen” noemden. Daarbij kwamen 38 Israëli’s en 235 Palestijnen om en raakten 558 Israëli’s en duizenden Palestijnen gewond. De Palestijnse aanvallen waren meestal “eenzame wolf” aanvallen door mensen die alleen handelden en die niet konden worden gelinkt aan een politieke groep.
Acht jaar voor 7 oktober 2023, op 7 oktober 2015, schreef Amira Hass In de Israëlische krant Haaretz: “Dat we alleen merken dat er oorlog is als er Joden worden vermoord, doet niets af aan het feit dat er voortdurend Palestijnen worden vermoord en dat wij er voortdurend alles aan doen om hun leven uitzichtloos te maken.“
Dat we alleen merken dat er oorlog is als er Joden worden vermoord, doet niets af aan het feit dat er voortdurend Palestijnen worden vermoord.
Ja, dit is een oorlog, en premier Benjamin Netanyahu, met zijn mandaat van het volk, heeft de intensivering ervan bevolen. Hij luistert niet naar de boodschappen van de Palestijnse president Mahmoud Abbas van verzoening en acceptatie in rustiger tijden, waarom zou hij daar nu wel naar luisteren?
Netanyahu voert de oorlog vooral op in Oost-Jeruzalem, met orgies van collectieve straffen. Hij laat daarmee zien dat Israël erin geslaagd is Jeruzalem fysiek los te koppelen van het grootste deel van de Palestijnse bevolking, waarbij hij de nadruk legt op de afwezigheid van Palestijns leiderschap in Oost-Jeruzalem en de zwakte van de regering in Ramallah – die de drift in de rest van de Westelijke Jordaanoever probeert te stoppen.
De oorlog is niet afgelopen donderdag begonnen, hij begint niet met de Joodse slachtoffers en eindigt niet als er geen Joden meer worden vermoord. De Palestijnen vechten voor hun leven, in de volle betekenis van het woord. Wij Israëlische Joden vechten voor ons voorrecht als een natie van meesters, in de volle lelijkheid van het woord.
Dat we alleen merken dat er oorlog is als er Joden worden vermoord, doet niets af aan het feit dat er voortdurend Palestijnen worden vermoord en dat wij er voortdurend alles aan doen om hun leven uitzichtloos te maken. Meestal is het een eenzijdige oorlog, door ons gevoerd, om hen “ja” te laten zeggen tegen de meester, bedankt dat ze ons in leven houden in onze reservaten. Als er iets in de eenzijdigheid van de oorlog wordt verstoord en er Joden worden vermoord, dan letten we op.
Jonge Palestijnen gaan er niet op uit om Joden te vermoorden omdat ze Joden zijn, maar omdat wij hun bezetters zijn, hun folteraars, hun gevangenbewaarders, de dieven van hun land en water, hun uitbuiters, de vernielers van hun huizen, de blokkeerders van hun horizon. Jonge Palestijnen, wraakzuchtig en wanhopig, zijn bereid hun leven te verliezen en hun families veel pijn te berokkenen omdat de vijand tegenover wie ze staan elke dag bewijst dat zijn kwaadaardigheid geen grenzen kent.
Zelfs de taal is kwaadaardig. Joden worden vermoord, Palestijnen worden gedood en sterven. Is dat zo? Het probleem begint niet met het feit dat we niet mogen schrijven dat een soldaat of politieagent Palestijnen heeft vermoord, van dichtbij, toen zijn leven niet in gevaar was, of met afstandsbediening of vanuit een vliegtuig of een drone. Maar het is een deel van het probleem. Ons begrip is gevangen in een met terugwerkende kracht gecensureerde taal die de werkelijkheid verdraait. In onze taal worden Joden vermoord omdat ze Joden zijn en vinden Palestijnen hun dood en hun leed, omdat ze daar vermoedelijk naar op zoek zijn.
Ons wereldbeeld wordt gevormd door het consequente verraad door Israëlische media van hun plicht om verslag te doen van de gebeurtenissen, of hun gebrek aan het technische en emotionele vermogen om alle details te bevatten van de wereldoorlog die we voeren om onze superioriteit in het land tussen de rivier en de zee te behouden.
Zelfs deze krant heeft niet de economische middelen om 10 verslaggevers in dienst te nemen en 20 pagina’s te vullen met verslagen over alle aanvallen in tijden van escalatie en alle aanvallen van de bezetting in tijden van rust, van schieten door het aanleggen van een weg die een dorp verwoest tot het legaliseren van een buitenpost van een nederzetting en nog een miljoen andere aanvallen. Elke dag opnieuw. De willekeurige voorbeelden die we weten te melden zijn slechts een druppel op een gloeiende plaat, en ze hebben geen invloed op het begrip van de situatie voor een grote meerderheid van de Israëli’s.
Het doel van deze eenzijdige oorlog is om de Palestijnen te dwingen al hun nationale eisen in hun thuisland op te geven. Netanyahu wil escalatie omdat de ervaring tot nu toe heeft geleerd dat de perioden van rust na het bloeden ons niet terugbrengen naar het beginpunt, maar eerder naar een nieuw dieptepunt in het Palestijnse politieke systeem, en privileges toevoegt aan de Joden in Groot-Israël.
Privileges zijn de belangrijkste factor die ons begrip van onze werkelijkheid verstoort en ons verblindt. Hierdoor begrijpen we niet dat zelfs met een zwak, “aanwezig-afwezig” leiderschap, het Palestijnse volk – verspreid in zijn Indiaanse reservaten – niet zal opgeven en de kracht zal blijven vinden die nodig is om weerstand te bieden aan ons kwaadwillig meesterschap.
Het originele artikel “Palestinians Are Fighting for Their Lives; Israel Is Fighting for the Occupation“ werd gepubliceerd in Haaretz. Het artikel werd vertaald door Francis J.
De standpunten in dit artikel zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet een weergave zijn van de standpunten van Plutopia.be
