Het aantal doden in de Israëlische oorlog tegen de bevolking van Gaza klimt langzaamaan naar de 40.000. De rest van de bevolking vegeteert ondervoed onder onmenselijke omstandigheden in een gebied vol ruïnes. Benjamin Netanyahu is voor het ononderbroken bloedbad in Gaza door het Internationaal Strafhof als oorlogsmisdadiger aangewezen.
Ondanks een conservatief-liberaal spervuur van reguliere media om deze oorlog te rechtvaardigen begint de stemming onder de bevolking echt wel te kantelen. Israëls westerse beschermende machten en zelfs Netanyahu apologeten worden steeds onrustiger bij de gedachte aan hoe in de toekomst zal worden teruggekeken naar een van de grootste slachtpartijen van de 21e eeuw.
In Frankrijk houdt een kern van links-liberale (in de breedste zin van het woord) hardcore Israël-fans, ondanks de groeiende afschuw over deze oorlog, vast aan zijn overtuiging van de rechtvaardigheid en legitimiteit ervan.
Ik hoorde het al eerder maar gisteren hoorde ik het opnieuw. Op een van de vele 24/7 nieuwszenders die het Franse televisielandschap vervuilen kwam een van de veel voorkomende argumenten ter verdediging van de oorlog weer ter sprake: de verwijzing naar de onderdrukking van vrouwen en LGBT-mensen door Hamas. Zo zou je als linkse die voor vrouwenrechten ijvert en tegen de onderdrukking van homoseksuelen is, moeilijk iets kunnen hebben tegen een oorlog tegen het Hamas-regime in Gaza dat vrouwen en homo’s haat.
Dat is toch wel een heel vreemd, zelfs bizar argument. Het is gebaseerd op de verdediging van de vermeende belangen van vrouwen en LGBT-mensen in Gaza en wordt gebruikt om te beargumenteren waarom het goed en juist is om massa’s vrouwen en homo’s in Gaza te vermoorden gezien de willekeurige Israëlische bombardementen en de uithongering van Gazanen niet direct een verschil maakt tussen de onderdrukkers en de onderdrukten.
In al mijn naïviteit zou ik denken dat de basisvoorwaarde voor bevrijding voor Palestijnse vrouwen en ongetwijfeld talloze Palestijnse homo’s die nu verscheurd of verminkt worden door Israëlische bommen is is om in leven te blijven.
Elke dag is de kans voor vrouwen en homo’s in Gaza om vermoord te worden door Israëlische bommen en kogels van scherpschutters duizend keer groter dan de kans om vermoord te worden door Hamas
Aanvaarden dat de vrouwen en homo’s van Gaza vermoord en uitgehongerd worden vergt toch wel een soort hersengymnastiek waarvoor men waarschijnlijk een intensieve cursus in ideologische kritiek moet hebben afgerond.
Men kan natuurlijk tegenwerpen dat bevrijding van onderdrukkende regimes vaak gepaard gaat met grote offers en dat de offers die vandaag gebracht worden de vrijheid van miljoenen morgen betekent.
Maar dit argument is nog vreemder wanneer het toegepast wordt op Gaza. De bevrijding van de vrouwen en homo’s van Gaza heeft absoluut niets te maken met de Israëlische oorlogsdoelen. De Israëlische regering, die grotendeels bestaat uit seculiere chauvinistische rechts-radicalen en religieuze fundamentalisten beweert niet dat het bevrijden van vrouwen en homo’s het doel van de oorlog is. Eerlijk gezegd, dat zal hun worst wezen.
De fantasie over dar de oorlog in Gaza wordt gevoerd voor de bevrijding van Palestijnse vrouwen en homo’s is iets dat simpelweg alleen in de de hoofden van Franse (en andere westerse) pro-Israëlische propagandisten leeft. Zelfs als de bevrijding van de vrouwen en homo’s van Gaza niet door Israël wordt nagestreefd, zal het niet een onbedoeld bijproduct van deze oorlog zijn.
Israël is waarschijnlijk een veel vrijere samenleving dan Gaza maar de positie van vrouwen en homo’s in Israël heeft absoluut niets te maken met deze oorlog en de manier waarop de oorlog tegen de bevolking van Gaza zal eindigen. Hoe dat zal zijn weet op dit ogenblik nog niemand, maar één ding is wel duidelijk: het zal niet eindigen met de mensen van Gaza die plots Israëlische burgers worden en gaan genieten van de voordelen van grotere persoonlijke vrijheden in Israël.
Israël is een etnostaat. Dar is geen insinuatie van kwaadaardige westerse communisten, linkse islamisten of nazi’s maar het onomwonden zelfbeeld van de Israëlische staat dat expliciet in de Israëlische wet over de natiestaat van 2018 werd ingeschreven. Het verklaart dat de staat Israël toebehoort aan zijn Joodse burgers en dat er voor de rest van de bevolking. enkel tolerantie geldt.
Bovendien heeft de Israëlische staat altijd verklaard dat het koste wat het kost wil voorkomen dat er ooit een niet-Joodse meerderheid van de bevolking zal zijn. Dat is ook de reden waarom de ‘Arabische’ (Palestijnen is een vies woord in Israël, ze spreken liever over Arabieren) inwoners van de in 1967 veroverde gebieden nooit Israëlische burgers, maar militair gecontroleerd staatsloos en politiek volledig rechteloos zijn. Een gekoloniseerde bevolking met een speciale status. De bevolking van Gaza zal aan het einde van deze oorlog nooit voorzien worden van Israëlische paspoorten.
Het blije, vrije Israël mag da al verheugd zij over de wettelijke status van vrouwen en homo’s in Israël maar het heeft met de situatie van vrouwen en homo’s in Gaza en met deze deze oorlog niets te maken.
Om nog maar te zwijgen van het feit dat we niet moeten vergeten dat Israël naar westerse maatstaven absoluut geen seculiere liberale staat is met een prominente positie van vrouwen. In Israël bestaat niet eens de scheiding van staat en religie, iets wat al in1790 in Frankrijk werd ingevoerd.
De Israëlische huwelijkswetgeving bijvoorbeeld lijkt veel meer op die van Saoedi-Arabië dan op die van welke Europese staat.
In Israël kan je geen burgerlijk huwelijk aangaan. Huwelijken worden er voltrokken onder auspiciën van de religieuze gemeenschap. Rabbinaten en religieuze raden worden in Israël erkend als staatsinstellingen. Joodse huwelijken vallen onder het Rabbinaat, met strenge regels en procedures, Moslims trouwen in shariarechtbanken, terwijl christenen en Druzen hun eigen denominaties en rechtbanken hebben. Interreligieuze huwelijken zijn in Israël niet mogelijk, net zo min als homohuwelijken. Het alternatief is in het buitenland trouwen maar dat huwelijk moet je toch registreren bij de de Israëlische autoriteiten wat dan weer onmogelijk is of veel geld en tijd. Het zelfde geldt voor homohuwelijken, die zijn niet niet legaal. Sinds 2010 is het wel mogelijk om een een burgerlijk partnerschap aan te gaan, een soort samenlevingscontract met beperkte rechten en erkenning. Een huwelijk tusen Joden en niet-Joden is niet toegestaan.
Je kan opwerpen dat dat niet zo erg is, dat je dan gewoon het Jodendom opzegt, maar dat kan niet. Jood zijn is biologische bepaald, ben je als Jood geboren dan blijf je je hele leven Jood.
Scheiden is nog zo iets, je kan wel scheiden maar dat wordt ook door de religieuze autoriteiten geregeld. Ze gaan alleszins eerst je proberen te verzoenen met je partner. Als dat niet lukt kan je scheiden, tenminste als je als vrouw de toelating krijgt van je man (omgekeerd is dat niet nodig). Een vrouw die jarenlang door haar man is misbruikt kan dus niet scheiden als haar man niet toestemt in de scheiding.
Verder kunnen de leden van de rechtbanken die beslissen over het leven van vrouwen alleen maar mannen zijn
Zoals ik al zei, de vrouwen en homo’s van Gaza zullen nooit kunnen genieten van de zaligheid van de Joodse huwelijkswet omdat hun integratie in de Israëlische staat niet ter sprake komt.
Realistisch gezien zal deze oorlog eindigen ofwel met een enorme etnische zuivering massale verdrijving van de bevolking van Gaza – als er al een plaats gevonden kan worden waar ze naartoe verdreven kunnen worden – ofwel doordat het Israëlische leger zich nadat het nog een paar duizend,, zo niet tienduizenden, slachtoffers maakt zich als ‘overwinnaar’ uit Gaza terugtrekt terwijl Hamas Gaza blijft overheersen met waarschijnlijk nog grotere goedkeuring van de bevolking voor de enige kracht van verzet tegen de staat die de basis van hun bestaan heeft vernietigd.
Dat de oorlog serieus als een bevrijding van de vrouwen en homo’s van Gaza kan worden voorgesteld is zo’n onrealistische optie als het argument dat de Franse koloniale oorlog in Algerije nodig zou zijn geweest in het belang van de Algerijnse vrouwen omdat de sociale positie van vrouwen in Frankrijk immers doorgaans beter was dan in Algerije.
Een dergelijk argument komt er uiteindelijk op neer dat een progressief idee, de bevrijding van vrouwen en LGBT-mensen, kolonisatie wettigt.
Imperialistische machten met koloniale ambities zijn tegenwoordig meestal geavanceerde kapitalistische samenlevingen die door deze geavanceerde ontwikkeling niet alleen de motivatie maar ook de noodzakelijke middelen voor een succesvol koloniaal politiek hebben. Ze zijn in hun eigen metropolen sociaalpolitiek gemiddeld liberaler dan minder ontwikkelde landen in de periferie. Koloniserende samenlevingen zijn daarom gemiddeld altijd liberaler dan gekoloniseerde samenlevingenaar maar wat volgt hieruit?
Dat er zeker geen ondersteuning is van de gekoloniseerde samenleving in de zin van vooruitgang. Dat zou bijzonder dom zijn want kolonialisme dient nooit de vooruitgang van de gekoloniseerde bevolking. Het dient in het geval van klassieke economische koloniën, de economische uitbuiting van de onderworpen bevolking en in het geval van Gaza hun etnische zuivering. Het bloedbad in Gaza is geen emancipatiebeweging door wapengeweld, het is gewoon een bloedbad van een militair onmetelijk superieure koloniale macht op een bevolking die aan haar genade is overgeleverd.
Emancipatie van de vrouwen en homo’s van Gaza zal niet worden bereikt door het droppen van Israëlische bommen die hun steden in brand steken maar alleen door een dubbele bevrijdingsstrijd van het Palestijnse volk zelf aan de ene kant tegen het Israëlische koloniale regime en aan de andere kant tegen de reactionaire islamistische krachten in Palestina. Het zijn enkel nuttige idioten die kritiek op het geweld van dit koloniale regime als antisemitisch voorstellen.
Emancipatoire waarden van vrouwen en LGBT-mensen als propaganda gebruiken is die waarden in diskrediet brengen door ze als propaganda te gebruiken, een vijgenblad voor een meedogenloos koloniaal
geweldapparaat. De Palestijnse bevrijding moet een bevrijding zijn van het Israëlische koloniale regime en als de Palestijnen bevrijd willen worden van Hamas dan is dat hun keuze en zullen ze dat zelf wel doen.
